Zindanların günəşi

Zindanların günəşi 

Zindanlar, 21-ci əsrin dili ilə desək, həbsxanalar bu günümüzün sınaq imtahanıdır. Çoxları bu imtahanlardan keçə bilmədi, kəsildi, ya da sinifdə qaldı. Bu barədə bir qədər sonra...

Əslində mən bu həbsxana sözü ilə heç vaxt razılaşmamışam, çünki həbsxanalar müəyyən bir dar çərçivəni əhatə edir, amma zidan daha geniş anlayışdır. Yəni zindanlar bəzən heç də 4 divarın və “reşotka”lı qapıdan ibarət deyil. Zindanlar bəzən çayların axdığı, quşların cəh-cəh vurduğu, gündüzlər günəşin, gecələr ayın parıldadığı yerlərdə olur. Soruşacaqsınız ki, heç belə zindanmı olar?! Bəli, var. Baxmayaraq ki, mən də uşaq vaxtı fikirləşirdim...

Kəndimizdə çayın kənarında oturub gözəl mənzərələri seyr edərkən, mən də sizin kimi deyirdim. Amma uşağ olanda...

Həyatı dərk etməyə başlayanda bu əsrarəngiz gözəlliyin içərisində havanın səni necə boğduğunu hiss edirsən.Tər təmiz hava insanı boğur. Amma bəzən gündə insanların oldüyü ,tarixin ən böyük cinayətin törədildiyi Kərbəlada isə hava səni göylərə qaldırır. Baxmayaraq ki, ətraf məhv edilib. Bax o hava əsrlər öncə azadlığın zülm üzərində qələbə çaldığı hava idi. Bəli o, azadlıq havasıdır...

Azərbaycanda dünyaya göz açdığımızdan, təəssüf ki, biz o havadan mərhumuq. Daha dəqiq desək, 25 ildir ki, azadlıq havasının, işığının qarşısını hörümçək toru tək bürünən duman alıb. Müxtəlif dövrlərdə bu dumana qarşı mübarizə olsa da, nəticə olmayıb...

Diktatura dumanını qovmaq üçün təkcə mübarizə yetərli deyil, həm də nəsillər dəyişməli, günəş qrubdan yox, yenidən üfüqdən doğmalıdır. Çünki qrubda olan günəş – mübarizə qoşalmış günəşdir, əvvəlki enerjisi olmur. Yəni artıq qocalmış günəşlərin buna gücü çatmadığını anlamalıyıq. Yenidən günəş doğmalıdır və öz parıltısı ilə bu dumanı Azərbaycanın azadlıq səmasından çəkməlidir. Xalq olaraq daima səhər tezdən durub o günəşin doğulmağını elə həsrətlə gözləyir ki...

 Əslində, bu məsələdə başqalarından fərqli olaraq, Tanrını günahlandırmaq fikrim yoxdur, əksinə Tanrıya təşəkkür borcum var...

Xalq olaraq zalımın zülmündən qurtulub müstəqil olduğumuz zaman elə zənn etmişdik ki, müstəqil özüynən bərabər azadlıq havasını gətirəcək. Amma gətirmədi. Dağıtdı, sökdü o umidləri. Bilirsiniz nə ilə dağıtdı? Yerin altından çıxan qara rənglə, alovla, parıldayan qızılla...

Bizim öz əllərimizlə çıxardığımız alov bizi yandırdı, o qara rəng bizi qara günə qoydu, xoşbəxt gələcək naminə çıxardığımız qızıl bizim başımıza dəydi, əzdi keçdi.

Səltənətlər, malikanələr, dəbdəbəli saraylar ucaldı və bu saraylarda yanan işığa baxan kəndlimiz Fatma xala da: “Bir gün məndə o işığı lap yaxından görəcəm”, - deyə-deyə dunyasını dəyişdi. Çoxları ağrı ilə, səfalət içində yaşadı, öldü, tərki-vətən oldu. Onları ağrıdan isə düçar olduqları ağır xəstəliklər, aclıq, səfalət deyildi, qaranlıqda, günəş işığına – azadlığa tamarzı qalaraq, başqa xalqlara qibtə edə-edə öldülər...

Xeyirlə Şərin, işıqla zülmətin, gündüzlə gecənin davası bu gün də davam edir. Günəş qara buludlarla savaşır, ay qaranlığın mühasirəsini yarmağa cəhd edir. Bu gün günəşi və qaranlığı təmdil edənlər var. Dünyanın hər yerində, eləcə də Azərbaycanda...

 Azərbaycan qurtuluşa hamilədir, inqilablar astanasındadır. Bu gün ana müxalifət, ata partiya olduğunu iddia edənlər olsa da, siyasi gündəmə yeni bir mübarizə əzmi formalaşır, yeni bir təşkilat partiyalaşır: REAL.

Bu gün üfüqdən yeni bir günəş doğur – mübarizə havası gəlir. Bu gün o günəşi təmsil edən İlqar Məmmədovdur, duman təmsil edən isə İlham Əliyev...

Günəş doğmağa, duman isə çəkilməyə məhkumdur...